بغض ِ سنگین ماه درتلالوء ِ چشـــــمانِ گـــیج ِ نمناکــــ رخشان
هاله ی لرزانِ مهــــتابـــ، میفشرد لکه های ابرِ گــــریان
دلهای پرغُبــــار ،زخمهای کهنه ی چرکـــــین
خوابهای آشفته ،شبهای نا تمام
کِش وقوس های مُقَرنَـــس ِ بی پایان
لحظاتی بی گُـــذر ،پُرلک ،بی نشـــان
چشمانی کم فــــروغ درتَبِ رنگ باختگیهای شامگاهان
روزگاری کم رنــــگ ،محو درسایه ی بیدِ هـــزار برگ ِ خسته
گوشهایی سنگین ازتکرار مُـــکررات بسته
لبانی از واگویه ها ،گلایه ها ، تگفته ها ،خـــــسته !
سکوتی از خوف وبی رنگ تنی
صبح وشام های خاکستری
سایه هایی پررمز وراز ساکن این حوالی
بغض ِ آرام ِ ماه ،سنگین وسنگین تر!
این شبها توقفِ دیدگان حوالی ماه ممنوع .
شبهایی که پله های دلم تا آســـــمان نمی رسد
ودستانی که ازبیکرانش پایین آمده
شب سمفونی مهتاب وبغض ابرو شعر باران
درپس این سایه ها ،مَنی یخ زده ودلی پـــررمـ ـز وراز
قدمهایی خسته ،پلکهای بسته وروزهای رنگ باخته
اینجا دراین حــــــوالی
تنها لحظه ی سقوط به بالا خواستنی ست .
گویی اینجا ،مـــرگـــــ ِ تدریجی ِ یک آرزوست .
☸دستنوشته ی خودم☸
ی ,ها ,های ,رنگ ,بی ,کم ,نمی رسدودستانی ,رسدودستانی که ,که ازبیکرانش ,آســـــمان نمی ,تا آســـــمان
درباره این سایت