پشت پنـــجره های پوسیده ی این شــهر
دروسعتی به انتهای شب های ناتـــمامِ این شهر
پشت آماجِ خاطرات ریزودرشت سالیان دور،دوراز این شهر
درپــــــس فـوج فـوج رَج زدنهایِ عـــابــرین ســرگـــــذرِ این شــــهر
پشت شیشه های زنگار بسته ی تنها مانده ی ایــــن شهر
درهـــــرطلــــوع وغروب بیکران ِ فرداهــــای این شهر
وبازگذرازلحظه لحظه ی ایامِ درگــــذرِاین شـــهر
این شـــهر ،این شــــهر، این شـــهرِ بی عبـــــور .
کـــه نه گــــــرم اســت وســعتِ بی انتــهای آســـمانش
ونــه لحـــــظه لحــــــظه ی بُغـــــض خــــاطـــرات درگـــــــــذرش
پـــشـــــت ایـــــــــن پــــــــنــــــــجره هـــــــــا
این نازدانـــــه ها ،خــــرامان خــــرامـــان دامــــنش
با دوصدناز دردستان بادِپرســوزِ زمستان ورقصــــیدنش
ازهرسو ســـــرازیرند به شــــادی ،پاکــــــــوبان ،ســـــوزَش
گویی گَرد ِ نقره گون پاشَد از آسمان برسرِ این ُتندرها با سکوتش
این آوای سپید جامگانِ ســـــبکبال
دراین جوش وخروش زمستانِ یخ گون ِ امسال
بازهم یادآورچرخشی دیگرازسالهای عمرم چون دگرســال
این دل در گــــــــــــــــروی ســــــرمـــــــــای هــــــر ســــال
وباز امشب شب شروع دوبــــاره ای دیــــــگر
من اما،مبهم وتاریک وساکن چون شب های دیگر،
سکــــــوتی و کــــــــــاغــــذی و قلـــــمی و چـــــــای،
گــــــاه وبی گـــــاه دراین ســــــکوت هــــقِ گریـــــه وهای
و ایـــــــن یــــعـــــــنی هــــــــمه چــــــــــــــــیز بـــــــــــــــــه راه
می نـــشـــــــــــینم دقـــایقـــی وزل زده مینگـــــرم خـــــود را،راه راه
فنجانی چای مقابلش ،لم داده ،روی صـــــندلی همیشگی
تا تعریف کند چگونه است حال روزهایش به بنــــدگی
چون همیشه آرام ،سکوت کرده، غرق در افـــکارش
چای میان دست هایش، خیره در من نگاهــش،
ناگهان لبخندی پدیدار شد،در چشم هایش
گل می شکفد با شعف درقلب پاکش
گویی حرفــــــهایی ست در زبانش
در کلامـــــش ،در صـــــــدایش
آرام آغازمیــشود ســــــخنانِ پُرزِ رازِسَربه مُهرش
کمی برزبان آورد وصــفِ ســالـــــهای دلــــــتنگی اش
وحصــارغـریب روزهایـــــــش،همان جای خالی سالهایش
سالهایی غرق در آرزوهـای دسـت نیافتنی ِ همیـــشگـــی اش
همیشه درهمیشه ای که چیزی،کسی،جایی،گم شده بوددربندبند تنـش
روزهایی دور کـه سـفر میکرد کسی ،حضــــــــوری، در تنـــهایی اش
از کــوه های بی عبورِ سنــگ پوش ِ سوت وکورِ دنیــای ِدرگُــــــذرش
تاسرزمین طلاییِ،خورشید هزارتاب ِطلاگون پاشِ بی غروب ِسبزش
ازدسـت های همیشه گُمگشته اش وآهی ممتد درقلمرو ذهنش
بلند میشود ، پشت پنجره خیره به دوردستها ،پلکهای غرق در گذرمنتظرش
شـــــبی برفـــــی و پنـــــجره ی بازِ پوســــــــــــــــیده ی خیــــــــسش!
چه وسعتـــــی باقیـــــــــــــــــست از حرفــــــــهای ناگفـــــــته اش؟
از شــــــب های بارانی انتــــــــــظارش، اشکها ولبخندهایش
حرف های ِچشم های مــــــــنتظرِ آشــــــنای دیرینــش
مـیان دو به دو ، برگ های دفترپوسیده ی روزگارش
دگر بار بی صـــــــــــــدا می نشـــــــیند، رو بـــــــه رویم
من چـــــــای مـــــــــیریزم واو مـــــــرا مینــــــــگرد به نظرش
یک نـــــگاه پنهــــــانی، در عمق لبخندِ طولانیِ مدفون شده اش
تاآن لـحظه که برف ایستد و شب آرام گیرد در کنج تاریکیِ خلوتِ دلش
پنجره ها بسته به شب
ابرهـــــــــــــــا ســــــــاکــن
زبانـــــــــــها قــــــــــاصــــــــــر
چشــــــــــــمها خیـــــــ ـــــــــــــره
گـــــویی بـــوی یــــــــــــاس مـــی آیــد
و عــــــطرشــــــب بوها اغــــــوا میکنــــــد
شــــــــــب پــــــره ها ازهـــــــرســــو سرازیرند
جهانِ انسانــــــها خـــفته درسکوتِ خوابِ شبانه اش
در این روزگار هزار نقش وفــــــــریب ورویا
لحظاتیست که هستیم گاه در جمع وگاه تنها
لیــــــــــــک بـــــــــــــا خـــــــــود نیستـــــــیم تنها
روح ِ ما میرود به جایی که خــــــــود میخـــــــواهد آرام
لحـــــــــظه ای بی صــــــــدا، بی هــیاهو "درگوشه ای آرام
هـــــــمان لحـــــــــــــظه هــــــــــــــایــــــــــی کـــــه
همـــــــــــــــــان هـــــا !!آری خودشـــــــاننــــــــد
ساعتهایی که شـــــــنیدیم ونفــهمیـــــــدیم
خوانــــــدیم و نــــــــفــــــهمـــــــــــیدیم
روزهایی که دویدیم وشب شد.و نفهمـــــیدیم
دلی شــــــکست نــــــــــفهـــــــمیـــــــــدیم
باران بارید و غصـــــــــه وماتــــــم زدود باز نفهــــمیدیم
بهارتا زمستان رسید وزمستان دگربار بهار شدبازهم نفهمیدیم
لحــــــــــظه لحــــــــــظه ای کـــــه رفت وبـــــــــــاز هم نفهمیدیم
هوا روشن شد،تاریک شــــــد ،چای ســــــرد شد ،در خــــــانه باز ماند .
کــــی رســـــــــــــــــــیدیــــــم؟؟!!!
نــــــفهــــــــــــــمیـــــــدیم !
نــــــــــــــدیــــــــــــدیم!
عــــــوض شـــــــدیم!
نترسیـــــــدیــــــم!
نـَــگــــــریستیم!
ازته دل نخندیدیم
به یکباره بزرگ شدیم وازخیل آرزوها گذشتیم
همان لحظــــــــــــــات بی عــــــبور نبودنــــــــهامان
وتنها در این حجـــــم ماندگار،گـــــــــــــریزان ماندن هامان
یک لحظه سکوت
به احترام هر لحظه ای که
نبودیم ونبـــــودیم ونــــــــبودیم
وقتی نمیشود گفته شوی
وقتــی خوانــده نمـی شـــوی
وقتی شـنیده نمـــی شـــــــــوی
وقــتـــــــــــی دوری، خیـــــــــلی دوری
بهانه بایـــد آورد برای نبودن و گم شــــدنی
عمری که میتوان بود ونبــودیم وندیــدیم ونــماندیم
وسالی دیگرازگردش عمرم ومن غرق دررویاهای دورو دراز وامید دردل تا فرداها
قدرنهیم هردم را که غنیمت ست دراین بحبوهه ی گذرا
☸ دستنوشتــــه ی خودم☸
,های ,ی ,بی ,ای ,ِ , ,غرق در ,شب های ,روزگار هزار ,هزار نقش
درباره این سایت