محل تبلیغات شما

☸ دگـــــردیـــسے☸



پشت پنـــجره های پوسیده ی این شــهر 
دروسعتی به انتهای شب های ناتـــمامِ این شهر 
پشت آماجِ خاطرات ریزودرشت سالیان دور،دوراز این شهر 
درپــــــس فـوج فـوج رَج زدنهایِ عـــابــرین ســرگـــــذرِ این شــــهر 
پشت شیشه های زنگار بسته ی تنها مانده ی ایــــن شهر 
درهـــــرطلــــوع وغروب بیکران ِ فرداهــــای این شهر 
وبازگذرازلحظه لحظه ی ایامِ درگــــذرِاین شـــهر 
  
  
  
  
  
  
  
  
این شـــهر ،این شــــهر، این شـــهرِ بی عبـــــور . 
کـــه نه گــــــرم اســت وســعتِ بی انتــهای آســـمانش 
ونــه لحـــــظه لحــــــظه ی بُغـــــض خــــاطـــرات درگـــــــــذرش 
  

  
  
  
  
  
  
  
  
پـــشـــــت ایـــــــــن پــــــــنــــــــجره هـــــــــا 
این نازدانـــــه ها ،خــــرامان خــــرامـــان دامــــنش 
با دوصدناز دردستان بادِپرســوزِ زمستان ورقصــــیدنش 
ازهرسو ســـــرازیرند به شــــادی ،پاکــــــــوبان ،ســـــوزَش  
گویی گَرد ِ نقره گون پاشَد از آسمان برسرِ این ُتندرها با سکوتش   
این آوای سپید جامگانِ ســـــبکبال 
دراین جوش وخروش زمستانِ یخ گون ِ امسال 
بازهم یادآورچرخشی دیگرازسالهای عمرم چون دگرســال 
این دل  در  گــــــــــــــــروی  ســــــرمـــــــــای  هــــــر  ســــال 

وباز امشب شب شروع دوبــــاره ای دیــــــگر 
من اما،مبهم وتاریک وساکن چون شب های دیگر، 
سکــــــوتی و کــــــــــاغــــذی و قلـــــمی و چـــــــای، 
گــــــاه وبی گـــــاه دراین ســــــکوت هــــقِ گریـــــه وهای 
و ایـــــــن یــــعـــــــنی هــــــــمه چــــــــــــــــیز بـــــــــــــــــه راه  
می نـــشـــــــــــینم دقـــایقـــی وزل زده مینگـــــرم خـــــود را،راه راه 
  فنجانی چای مقابلش ،لم داده ،روی صـــــندلی همیشگی 
تا تعریف کند چگونه است  حال  روزهایش به بنــــدگی 
چون همیشه آرام ،سکوت کرده، غرق در افـــکارش 
چای میان دست هایش، خیره در من نگاهــش، 
ناگهان  لبخندی پدیدار شد،در چشم هایش 
گل  می شکفد با شعف  درقلب پاکش 
گویی حرفــــــهایی ست در زبانش 
در کلامـــــش ،در صـــــــدایش 
  
  
آرام آغازمیــشود ســــــخنانِ پُرزِ رازِسَربه مُهرش 
کمی برزبان آورد وصــفِ ســالـــــهای دلــــــتنگی اش 
وحصــارغـریب روزهایـــــــش،همان جای خالی سالهایش 
 سالهایی غرق در آرزوهـای دسـت نیافتنی ِ همیـــشگـــی اش 
همیشه درهمیشه ای که چیزی،کسی،جایی،گم شده بوددربندبند تنـش 
روزهایی دور کـه سـفر میکرد کسی ،حضــــــــوری، در تنـــهایی اش 
از کــوه های بی عبورِ سنــگ پوش ِ سوت وکورِ دنیــای ِدرگُــــــذرش 
تاسرزمین طلاییِ،خورشید هزارتاب ِطلاگون پاشِ بی غروب ِسبزش 
ازدسـت های همیشه گُمگشته اش وآهی ممتد درقلمرو ذهنش 
بلند میشود ، پشت پنجره خیره به دوردستها ،پلکهای غرق در گذرمنتظرش  
  
شـــــبی برفـــــی و پنـــــجره ی بازِ پوســــــــــــــــیده ی خیــــــــسش! 
چه وسعتـــــی باقیـــــــــــــــــست از حرفــــــــهای ناگفـــــــته اش؟ 
از شــــــب های بارانی انتــــــــــظارش،  اشکها ولبخندهایش 
حرف های ِچشم های مــــــــنتظرِ آشــــــنای دیرینــش 
مـیان دو به دو ، برگ های دفترپوسیده ی روزگارش 
دگر بار بی صـــــــــــــدا می نشـــــــیند، رو بـــــــه رویم 
من چـــــــای مـــــــــیریزم واو مـــــــرا مینــــــــگرد به نظرش 
یک نـــــگاه پنهــــــانی، در عمق  لبخندِ طولانیِ مدفون شده اش 
تاآن لـحظه که برف ایستد و شب آرام گیرد در کنج تاریکیِ خلوتِ دلش  
پنجره ها بسته به شب 
ابرهـــــــــــــــا ســــــــاکــن 
زبانـــــــــــها قــــــــــاصــــــــــر 
چشــــــــــــمها خیـــــــ ـــــــــــــره 
گـــــویی بـــوی یــــــــــــاس مـــی آیــد 
و عــــــطرشــــــب بوها اغــــــوا میکنــــــد 
شــــــــــب پــــــره ها ازهـــــــرســــو سرازیرند 
جهانِ انسانــــــها خـــفته درسکوتِ خوابِ شبانه اش 
در این روزگار هزار نقش وفــــــــریب ورویا 
لحظاتیست که هستیم گاه در جمع وگاه تنها 
لیــــــــــــک بـــــــــــــا خـــــــــود نیستـــــــیم تنها 
روح ِ ما میرود به جایی که خــــــــود میخـــــــواهد آرام 
لحـــــــــظه ای بی صــــــــدا، بی هــیاهو "درگوشه ای آرام 
هـــــــمان لحـــــــــــــظه هــــــــــــــایــــــــــی کـــــه  
همـــــــــــــــــان هـــــا !!آری خودشـــــــاننــــــــد 
ساعتهایی که شـــــــنیدیم ونفــهمیـــــــدیم 
خوانــــــدیم و نــــــــفــــــهمـــــــــــیدیم 
روزهایی که دویدیم وشب شد.و نفهمـــــیدیم 
دلی شــــــکست   نــــــــــفهـــــــمیـــــــــدیم 
باران بارید و غصـــــــــه وماتــــــم زدود باز نفهــــمیدیم 
بهارتا زمستان رسید وزمستان دگربار بهار شدبازهم نفهمیدیم 
لحــــــــــظه لحــــــــــظه ای کـــــه رفت وبـــــــــــاز هم نفهمیدیم 
هوا روشن شد،تاریک شــــــد ،چای ســــــرد شد ،در خــــــانه باز ماند . 
کــــی رســـــــــــــــــــیدیــــــم؟؟!!! 
نــــــفهــــــــــــــمیـــــــدیم ! 
نــــــــــــــدیــــــــــــدیم! 
عــــــوض شـــــــدیم! 
نترسیـــــــدیــــــم! 
نـَــگــــــریستیم! 
ازته دل نخندیدیم 
به یکباره بزرگ شدیم وازخیل آرزوها گذشتیم 
همان لحظــــــــــــــات بی عــــــبور نبودنــــــــهامان 
وتنها در این حجـــــم ماندگار،گـــــــــــــریزان ماندن هامان 
یک لحظه سکوت  
به احترام هر لحظه ای که 
نبودیم ونبـــــودیم ونــــــــبودیم 
وقتی نمیشود گفته شوی  
وقتــی خوانــده نمـی شـــوی 
وقتی شـنیده نمـــی شـــــــــوی 
وقــتـــــــــــی دوری، خیـــــــــلی دوری 
بهانه بایـــد آورد برای نبودن و گم شــــدنی 
عمری که میتوان بود ونبــودیم وندیــدیم ونــماندیم 
وسالی دیگرازگردش عمرم ومن غرق دررویاهای دورو دراز وامید دردل تا فرداها 
  
 قدرنهیم هردم را که غنیمت ست دراین بحبوهه ی گذرا 
  
  
  
                                       ☸ دستنوشتــــه ی خودم☸

تمام برگهای دفترم تمام شد !

ربطش را نمیدانم اما انگاری قلمم  یخ زد !

دستم هم سست شد !

چه سرمشق ِ پر هیاهوییست این روزها 

برای سنجش فاصله با عزیزانم نفس کم آورده ام 

دراین س وفریاد بی صدا از پس فرسخ ها دوری جامانده ام 

کلمات سخنم درد دارد ،حتی تا نقطه ها از من گریزانند 

هرلحظه درفرار از کلمات ،گریزپا ومشوش وخسته ،

ازسوی دیگر دیواری ازحروف بهم ریخته پیش رویم خود می نمایانند

صداهای مبهم ،خنده های دروغین در روبرویم 

و.

تنها سه نقطه های مانده براین صفحه ی بی جان وصدا 

حنجره ی امروزم انباشته از بغض نگفته های دیروزست

دستانم لرزان وخسته از ریزش کلمات 

وشبانگاهان ِ این دنیای صامت تیره وتار وتار.

شاید کمی دور یا شایدهم  نزدیک 

ازورای خاطرات پوسیده ی بزرگ وکوچک 

واین تردید دربودن ونبودن وقلم زدنهای خسته وبی روح ،ازاین گریز

درفرار به سوی کلمات ریز ودرشت 

باز آرامش ودلی تازه نمایان شود در این برگ گمشده ی پراز نقاط گیج ومبهم که عنان از گفم برده اند 

در این درهم نوشته ها 

ممکن است

ماه ،راه شود 

کوه ،دریا 

ابر،سایه بان 

رعد ،آواز

اما درد کماکان همان دردیست که بود !!!!

دستنوشته ی خودم



پشت این عینکهای تیره وتار،همه ی آدم ها خاک گرفته اند 

میدانی؟ حقیقت اینست 

آدم های پرغبار ،هوای سنگین وبغض بی صدای روزها 

دیر است دیر دیگر  .

ولی شاید بازبتوان به خانه برگشت 

شایدآواز بی مهری وچهره های غبار آلود را ندید 

اما! دیگر ،دیراست دیر  .


شاید باد شمال که بوزد ،

نم نم بارانش که بزند ،

دوباره همه ی دنیا مال خودمان شود

حتی صدای شب پره ؛عطر خطمی ها ،نور مهتاب ،

حتی سبزیِ صنوبرِ سرِ کوچه وصدای جوجه یاکریم های بالای ایوان 

شاید باز خواب یک انار نورسیده دیدیم درکنارشان 

شاید همسایه ها باز عطر ارغوان وهرچه خوشست را حس کردند .

شاید

چه عیبی دارد؟!

ما که راه باغهای بالا ورودهای پایین را بهتر از آنها بلدیم

نگران ِ چـــــه هـــــستی خوب ِ من ؟!!

من به شوق رویت 

مشتی از گندم وشعر وترانه پُرکرده ام 

گیس مهتاب را با ذوق شانه زده ام 

ماه را چلچراغ ِ عبور شبهایت کرده ام 

برایت آرام سرودم وستاره چینی رفته ام 

حیف نیست؟

من وتو وروشنایی وهفت غزل عاشقی ،امـــــــــــــــا غباری در کمین؟؟؟

باد شمال که اینبار وزیدن گرفت ،باز هم توفیری نیست 

آن مردُم همیشه غرق افکار ِ فلج ِ پرغبارِ خویشند!

گول نخوریم 



دستنوشته ی خودم









زمستان دوست داشتنی ام ،

این عروس ِ بلندوبالای سپید پوش

به صدناز خرامان قدم ن

وباز ما میهمان  جشن سپیدش

دستانی سرد ،کلماتی یخ زده

وقلمی بی جان تر ازهمیشه 

8ace142c1327867ad67621910059a8c2

اینجا 

من وزمستان ودومیل ویک کلاف 

کلاف ِ سردرگمی ها وآرزوی محال بافتنم !!

میبافم رج به رج 

عکس های رنگی – ۸ ایده خوشگل سازی با کاموا

رج اول زیر 

رج دوم رو 

رو؟

مکث،طپش،خیالهای دور ودراز ِنیافتنی 

می شکافم 

دوباره سرمیگیرم 

میبافم وباز میبافم 

باز خیال وآرزو در هر رج 

دوباره وده باره می شکافم 

وباز به اینجا میرسم که رسم این روزگارست ،نداشتن ِ چیزی که بی وقفه می طلبی .

می دانم باز ،این زمستان هم تمام می شود 

ورویای خواستنی ام دور ودراز تر می نماید 

خیالی دور ازخواستن ِ بلاتکلیفی،که نیمه بافته رها شد 

شال گردنم را محکم تر میپیچم

شاید ،

یخ نزندقلب و احساسم ورویای خواستنی ِ محالم

در این زمستان وبین این آدمکهای سردواین دیارِ یخ زده ی بی عبور

پرواز پرندگان بالای سرم رویایم را میپراند !


شاید زمستانی دیگر 

شاید !!!!



دستنوشته ی خـــودم 




باز برگریزانی دیگر


 بزم برگ وبادهای خزانی دیگر


زردینه هایی نم خورده ازرگبارتندپاییزی دیگر


 وبوی نم ونای رخنه کرده در تن خسته ی زمستانی ام 

درآذرماهی دیگر .

بازقدم برردپای ِجا مانده

 بر کوچه ی  بن بست ِ خاطرات کودکی هامان

 به یاد لحظه های بی قراری هامان

آذران ِ پاییز هرسال یاد آورِلبخندِشیرینی ست ،

که هرروز بیش از دیروز می پرستمش

لبخندی به غایتِ عشق ازسرِ شوق برلبان مهرانگیزی

 که دمی لبخندم را محو نکرد

وشادی ای که با تـــــــو،

  میهمان این سرا  ست 
 
 
هرنفس جان دوباره ایست مرا ،

عطــــرِگَـــسِ  مردانه ات 

 وبوی مست کننده ی حضورت.
 
گرمای لحظه لحظه هایم 

در دوگوی بی انتها وپرآرامش خلاصه میشود.

هرچه بیشتر خیره تر به عمقشان 

غرق تر در انتهای ناپیداشان 

آرام سربرشانه ات میگذارم

 تا باز این قصه را از برای صدمین وهزارمین بار ازسرگیری

 وبازهم با شور ومهرت درگوشم بخوانی

ومنِ تن خسته مست شوم از حال وهوایی که هردم گویی :

تکرار در این عشق ابدا نیست !!!
 
دوست داشتنت ،خواستنت ،پرستشت ،

حال ِ هرروز من است

به گمانم بهشت همینجاست.

کمی تو 

اندکی من 

و تمام آغوشت .

با تو 

اینـــــــــــــــــــجا،خلوتِ ما.

قشنگ ترین جای خداست،

بهـــــــــــشتی که آنرا به عالم ندهم .

 
 
 
 
 
پ.ن ::::خوشبختی حال امروزِ من است

 وقتی ده سال آزگار را 

ورق میزنم ومی فهمم 

از تمام زندگی  ودارایی وعمروخواستنها

 یک  عــــــــشق واقـــــعی دست پیچم شده
 
::::خوشبختی همان لحظه لحظه های کوتاهی ست

 که در پس ِ گذشت زمان کهنه شدند ،

امابا تو هرلحظه یاداوری اش تبسمی شیرین ست !
 
::::خوشبختی من همان هزاران حرف ناگفته ایست 

که از راه چشمانم بیرون میکشی 

و با دقت میبینی و بهتراز خودم میفهمی 
 
:::::خوشبختی یعنی نگران فرداها نبودن 

یعنی دلگرمی ِ بودنت 
 
::::خوشبختی ِمن ،::::

یعنی

 فقط

 داشتنِ

<<تـــــــــــو>>
 
 
 


☸دستنوشته ی خودم  

خواب ِ دستانت را دیدم که مهربان وگرم بود

چون همیشه ی همیشه .

ازگلهای چادرنمازت آسمان ستاره باران بود ،نوری از عبورت درافلاک بود

چشمانم ازشوق دیدارت درخشید 

آرامش نگاهت تن ِ خسته ام را جان دوباره بخشید،

چون همیشه ی همیشه.

 بازهم من واین حسرت ِ بردل ِ این خواب ِ گَــــس وسنگین ِ از داغ تازه شده!!!

چون همیشه ی همیشه.

درگذر ِسالهای سرد ِ ندیدن ونبودنت وثانیه ثانیه چون قرن بگذشتنش،

تنها نـــگاهی به سنــــــــــــگی ســـــــیاه ،تداعی ِ عمق ِ نبودنت ،

چون همیشه ی همیشه.

اینجا این دلتنگی راکسی نیست یارای مقاومتش

نبودن ونیامدنت وگم شدن من در این آشفته بازاری که س است وبس!

ارمغان ِ هرلحظه یادت درخواب وبیداری ،تنها قطره ای پرحسرت برگونه ام ودلی لرزان از این نداشتنت!

 

سخت تر از سخت است خواستن ونبودنت 

یادت دردلم ، فـــــــــــــرشــــــــــــته ام .

چون همیشه ی همیشه .


غم نوشته ی خودم  

 

مادرم رو به شدتی وصف ناشدنی دوست داشتم

یادش گرامی.


دوستای خوبم کامنتهای این پست بسته میباشد 

وفقط یادبودیست این برگ.


هوهوی باد ، وَزان 

شاخه های عریان 

برگــــــهای رقصان

پاییزدامن کـــشان 

هلهله ی قارکلاغان ،زاغکان 

درگُــذرِموســـم پاییز قدم ن

سردرگم ومحودراین حوالی  ِآسمان

روی خشکیــــــده شاخکان ،قارکنان 

                       

به شورِ پرواز ،این سیاه جامه گان ،بال ن

پیچده گیسوی ِزردِ درخت درباد ،وَزان 

منِ گیج ،محو ازظهورِ عُصیانِ آدمکان ،سیاه پوشه گان 

مبهوت ِ حرکت رفته گان ،آمده گان 

درهلهله ی قارِ کلاغان ،زاغکان ،آدمکان 

راهیِ بی روزَن راهِ بی پایان ِ شامگان 

لرزان صدای ِ قیژ ِپرنهیبِ چوبِ پنجره های فرسوده ی شهرِ غریبه گان 

درحوالی ام ،درخت ِگردوی پیر لرزان ،عریان ،برگ ریزان ،

درهلهله ی قارکلاغان ،کلاغکان ،زاغکان 

دسته دسته سیاه جامه گان بردرخت کهن ،روان

من ِ غریب ،ماتِ ابهتِ خاموشِ پیرِ لرزان 

صدها سال خانه ی غزل ِ قارگویان 

دراین هلهله ی سیاه جامه گان ،کلاغکان ،زاغکان .

درشورِهرروز و درس ِ شامگاهان 

مُــــدام کَرازصدای بلبلان غزلخوانان

چشم فروبسته ازدیدن ِ هرلحظه سیاه پوشان

بس،پُرصداکلاغکان ،درسکوت فرورفته بلبلان

نقش بسته بر زردبَرگ ِ درخت ِ لرزان 

جدالِ صبح تا شامگاهان ِ کلاغکان ،بلبلان

پاییزِپُـــــرگُـــــــــــــــــریزِ فرداهایــــــــمان 

در باورِ قارکلاغان ِ سیاه پوشِ روزگارمان 

برگاه وبی گاه بی سامان ِ دلهامان


بالبخندی به آسمان ،پرکشند کلاغکان ِ شوم ِ زجه ن 

باامیدهای سپید ِ سایه گستران بردل برگریزان 

تاهنگامه ی نغمه خوانیِ بلبلان چیره بر زَجّه ی کلاغکان 

شادان رقصان ،افتان خــــیزان ،لبخندن  


آخرِ این قصه 

به مقصدرسند هلهله ن ،نَه قارکُنان ،کلاغکان !!!!

شاید.!!!

☸دستنوشته ی خودم 


بغض ِ سنگین ماه درتلالوء ِ چشـــــمانِ گـــیج ِ نمناکــــ رخشان

هاله ی لرزانِ مهــــتابـــ، میفشرد لکه های ابرِ گــــریان

دلهای پرغُبــــار ،زخمهای کهنه ی چرکـــــین

خوابهای آشفته ،شبهای نا تمام 

کِش وقوس های مُقَرنَـــس ِ بی پایان 

لحظاتی بی گُـــذر ،پُرلک ،بی نشـــان 

چشمانی کم فــــروغ درتَبِ رنگ باختگیهای شامگاهان 

روزگاری کم رنــــگ ،محو درسایه ی بیدِ هـــزار برگ ِ خسته 

گوشهایی سنگین ازتکرار مُـــکررات  بسته

لبانی از واگویه ها ،گلایه ها ، تگفته ها ،خـــــسته !

سکوتی از خوف وبی رنگ تنی

 

صبح وشام های خاکستری

سایه هایی پررمز وراز ساکن این حوالی

بغض ِ آرام    ِ ماه ،سنگین وسنگین تر!

این شبها توقفِ دیدگان حوالی ماه ممنوع .

شبهایی که پله های دلم تا آســـــمان نمی رسد

ودستانی که ازبیکرانش پایین آمده

شب سمفونی مهتاب وبغض ابرو شعر باران

درپس این سایه ها ،مَنی یخ زده ودلی پـــررمـ ـز وراز

قدمهایی خسته ،پلکهای بسته وروزهای رنگ باخته

اینجا دراین حــــــوالی 

تنها لحظه ی سقوط به بالا خواستنی ست .

 گویی اینجا ،مـــرگـــــ ِ تدریجی ِ یک آرزوست .


☸دستنوشته ی خودم


آخرین جستجو ها

ثبت شرکت مسئولیت محدود - ثبت برند فارسی مهندسی شیمی آموزش زبان انگلیسی با فیلم های كوتاه از دیار بیستون.اهورا هستم Ida's receptions ddevlosrire زرد نویس های یک من کتابخانه عمومی علامه عسگری ساوه gehandsupwi toculita