تمام برگهای دفترم تمام شد !
ربطش را نمیدانم اما انگاری قلمم یخ زد !
دستم هم سست شد !
چه سرمشق ِ پر هیاهوییست این روزها
برای سنجش فاصله با عزیزانم نفس کم آورده ام
دراین س وفریاد بی صدا از پس فرسخ ها دوری جامانده ام
کلمات سخنم درد دارد ،حتی تا نقطه ها از من گریزانند
هرلحظه درفرار از کلمات ،گریزپا ومشوش وخسته ،
ازسوی دیگر دیواری ازحروف بهم ریخته پیش رویم خود می نمایانند
صداهای مبهم ،خنده های دروغین در روبرویم
و.
تنها سه نقطه های مانده براین صفحه ی بی جان وصدا
حنجره ی امروزم انباشته از بغض نگفته های دیروزست
دستانم لرزان وخسته از ریزش کلمات
وشبانگاهان ِ این دنیای صامت تیره وتار وتار.
شاید کمی دور یا شایدهم نزدیک
ازورای خاطرات پوسیده ی بزرگ وکوچک
واین تردید دربودن ونبودن وقلم زدنهای خسته وبی روح ،ازاین گریز
درفرار به سوی کلمات ریز ودرشت
باز آرامش ودلی تازه نمایان شود در این برگ گمشده ی پراز نقاط گیج ومبهم که عنان از گفم برده اند
در این درهم نوشته ها
ممکن است
ماه ،راه شود
کوه ،دریا
ابر،سایه بان
رعد ،آواز
اما درد کماکان همان دردیست که بود !!!!
دستنوشته ی خودم
پشت این عینکهای تیره وتار،همه ی آدم ها خاک گرفته اند
میدانی؟ حقیقت اینست
آدم های پرغبار ،هوای سنگین وبغض بی صدای روزها
دیر است دیر دیگر .
ولی شاید بازبتوان به خانه برگشت
شایدآواز بی مهری وچهره های غبار آلود را ندید
اما! دیگر ،دیراست دیر .
شاید باد شمال که بوزد ،
نم نم بارانش که بزند ،
دوباره همه ی دنیا مال خودمان شود
حتی صدای شب پره ؛عطر خطمی ها ،نور مهتاب ،
حتی سبزیِ صنوبرِ سرِ کوچه وصدای جوجه یاکریم های بالای ایوان
شاید باز خواب یک انار نورسیده دیدیم درکنارشان
شاید همسایه ها باز عطر ارغوان وهرچه خوشست را حس کردند .
شاید
چه عیبی دارد؟!
ما که راه باغهای بالا ورودهای پایین را بهتر از آنها بلدیم
نگران ِ چـــــه هـــــستی خوب ِ من ؟!!
من به شوق رویت
مشتی از گندم وشعر وترانه پُرکرده ام
گیس مهتاب را با ذوق شانه زده ام
ماه را چلچراغ ِ عبور شبهایت کرده ام
برایت آرام سرودم وستاره چینی رفته ام
حیف نیست؟
من وتو وروشنایی وهفت غزل عاشقی ،امـــــــــــــــا غباری در کمین؟؟؟
باد شمال که اینبار وزیدن گرفت ،باز هم توفیری نیست
آن مردُم همیشه غرق افکار ِ فلج ِ پرغبارِ خویشند!
گول نخوریم
دستنوشته ی خودم
زمستان دوست داشتنی ام ،
این عروس ِ بلندوبالای سپید پوش
به صدناز خرامان قدم ن
وباز ما میهمان جشن سپیدش
دستانی سرد ،کلماتی یخ زده
وقلمی بی جان تر ازهمیشه
اینجا
من وزمستان ودومیل ویک کلاف
کلاف ِ سردرگمی ها وآرزوی محال بافتنم !!
میبافم رج به رج
رج اول زیر
رج دوم رو
رو؟
مکث،طپش،خیالهای دور ودراز ِنیافتنی
می شکافم
دوباره سرمیگیرم
میبافم وباز میبافم
باز خیال وآرزو در هر رج
دوباره وده باره می شکافم
وباز به اینجا میرسم که رسم این روزگارست ،نداشتن ِ چیزی که بی وقفه می طلبی .
می دانم باز ،این زمستان هم تمام می شود
ورویای خواستنی ام دور ودراز تر می نماید
خیالی دور ازخواستن ِ بلاتکلیفی،که نیمه بافته رها شد
شال گردنم را محکم تر میپیچم
شاید ،
یخ نزندقلب و احساسم ورویای خواستنی ِ محالم
در این زمستان وبین این آدمکهای سردواین دیارِ یخ زده ی بی عبور
پرواز پرندگان بالای سرم رویایم را میپراند !
شاید زمستانی دیگر
شاید !!!!
دستنوشته ی خـــودم
باز برگریزانی دیگر
بزم برگ وبادهای خزانی دیگر
خواب ِ دستانت را دیدم که مهربان وگرم بود
چون همیشه ی همیشه .
ازگلهای چادرنمازت آسمان ستاره باران بود ،نوری از عبورت درافلاک بود
چشمانم ازشوق دیدارت درخشید
آرامش نگاهت تن ِ خسته ام را جان دوباره بخشید،
چون همیشه ی همیشه.
بازهم من واین حسرت ِ بردل ِ این خواب ِ گَــــس وسنگین ِ از داغ تازه شده!!!
چون همیشه ی همیشه.
درگذر ِسالهای سرد ِ ندیدن ونبودنت وثانیه ثانیه چون قرن بگذشتنش،
تنها نـــگاهی به سنــــــــــــگی ســـــــیاه ،تداعی ِ عمق ِ نبودنت ،
چون همیشه ی همیشه.
اینجا این دلتنگی راکسی نیست یارای مقاومتش
نبودن ونیامدنت وگم شدن من در این آشفته بازاری که س است وبس!
ارمغان ِ هرلحظه یادت درخواب وبیداری ،تنها قطره ای پرحسرت برگونه ام ودلی لرزان از این نداشتنت!
سخت تر از سخت است خواستن ونبودنت
یادت دردلم ، فـــــــــــــرشــــــــــــته ام .
چون همیشه ی همیشه .
غم نوشته ی خودم
مادرم رو به شدتی وصف ناشدنی دوست داشتم
یادش گرامی.
دوستای خوبم کامنتهای این پست بسته میباشد
وفقط یادبودیست این برگ.
هوهوی باد ، وَزان
شاخه های عریان
برگــــــهای رقصان
پاییزدامن کـــشان
هلهله ی قارکلاغان ،زاغکان
درگُــذرِموســـم پاییز قدم ن
سردرگم ومحودراین حوالی ِآسمان
روی خشکیــــــده شاخکان ،قارکنان
به شورِ پرواز ،این سیاه جامه گان ،بال ن
پیچده گیسوی ِزردِ درخت درباد ،وَزان
منِ گیج ،محو ازظهورِ عُصیانِ آدمکان ،سیاه پوشه گان
مبهوت ِ حرکت رفته گان ،آمده گان
درهلهله ی قارِ کلاغان ،زاغکان ،آدمکان
راهیِ بی روزَن راهِ بی پایان ِ شامگان
لرزان صدای ِ قیژ ِپرنهیبِ چوبِ پنجره های فرسوده ی شهرِ غریبه گان
درحوالی ام ،درخت ِگردوی پیر لرزان ،عریان ،برگ ریزان ،
درهلهله ی قارکلاغان ،کلاغکان ،زاغکان
دسته دسته سیاه جامه گان بردرخت کهن ،روان
من ِ غریب ،ماتِ ابهتِ خاموشِ پیرِ لرزان
صدها سال خانه ی غزل ِ قارگویان
دراین هلهله ی سیاه جامه گان ،کلاغکان ،زاغکان .
درشورِهرروز و درس ِ شامگاهان
مُــــدام کَرازصدای بلبلان غزلخوانان
چشم فروبسته ازدیدن ِ هرلحظه سیاه پوشان
بس،پُرصداکلاغکان ،درسکوت فرورفته بلبلان
نقش بسته بر زردبَرگ ِ درخت ِ لرزان
جدالِ صبح تا شامگاهان ِ کلاغکان ،بلبلان
پاییزِپُـــــرگُـــــــــــــــــریزِ فرداهایــــــــمان
در باورِ قارکلاغان ِ سیاه پوشِ روزگارمان
برگاه وبی گاه بی سامان ِ دلهامان
بالبخندی به آسمان ،پرکشند کلاغکان ِ شوم ِ زجه ن
باامیدهای سپید ِ سایه گستران بردل برگریزان
تاهنگامه ی نغمه خوانیِ بلبلان چیره بر زَجّه ی کلاغکان
شادان رقصان ،افتان خــــیزان ،لبخندن
آخرِ این قصه
به مقصدرسند هلهله ن ،نَه قارکُنان ،کلاغکان !!!!
شاید.!!!
☸دستنوشته ی خودم☸
بغض ِ سنگین ماه درتلالوء ِ چشـــــمانِ گـــیج ِ نمناکــــ رخشان
هاله ی لرزانِ مهــــتابـــ، میفشرد لکه های ابرِ گــــریان
دلهای پرغُبــــار ،زخمهای کهنه ی چرکـــــین
خوابهای آشفته ،شبهای نا تمام
کِش وقوس های مُقَرنَـــس ِ بی پایان
لحظاتی بی گُـــذر ،پُرلک ،بی نشـــان
چشمانی کم فــــروغ درتَبِ رنگ باختگیهای شامگاهان
روزگاری کم رنــــگ ،محو درسایه ی بیدِ هـــزار برگ ِ خسته
گوشهایی سنگین ازتکرار مُـــکررات بسته
لبانی از واگویه ها ،گلایه ها ، تگفته ها ،خـــــسته !
سکوتی از خوف وبی رنگ تنی
صبح وشام های خاکستری
سایه هایی پررمز وراز ساکن این حوالی
بغض ِ آرام ِ ماه ،سنگین وسنگین تر!
این شبها توقفِ دیدگان حوالی ماه ممنوع .
شبهایی که پله های دلم تا آســـــمان نمی رسد
ودستانی که ازبیکرانش پایین آمده
شب سمفونی مهتاب وبغض ابرو شعر باران
درپس این سایه ها ،مَنی یخ زده ودلی پـــررمـ ـز وراز
قدمهایی خسته ،پلکهای بسته وروزهای رنگ باخته
اینجا دراین حــــــوالی
تنها لحظه ی سقوط به بالا خواستنی ست .
گویی اینجا ،مـــرگـــــ ِ تدریجی ِ یک آرزوست .
☸دستنوشته ی خودم☸
درباره این سایت